ဗုဒၶခၽြတ္ခဲ့ေသာ ဖိနပ္ - ညီေစ

( ၁ )
အဲဒီေန႔က မိုးမရြာပါ။ ေကာင္ကင္၌ ေနမင္းသည္ တင္းတင္းရင္းရင္း ပြင့္ဖူးေနပါသည္။


( ၂ )
အႏုရာဓပုရၿမိဳ႕ဟာင္း တစ္ေနရာထိုင္ရင္း မဟာေဗာဓိပင္ကို ၾကည့္႐ႈေနမိ၏။ ေလအေဝွ႔တြင္ ေညာင္ရြက္တို႔ တဖ်တ္ဖ်တ္ လြင့္လူးေနသည္။ ေညာင္ရြက္ေတြၾကားမွာ ေနေရာင္က ဝင္းလိုက္ လင္းလိုက္ျဖစ္ေနသည္။ မဟာေဗာဓိမွ အျပန္တြင္ မဟာေစတီသို႔ လွည့္ဝင္ဦးမည္ဟု ေတြးရင္း ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ကာ ဖိနပ္ခြ်တ္ခဲ့ရာ မုခ္ဦးသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဖိနပ္စီးေနရင္း မဟာေဗာဓိပင္ဘက္သို႔ ျပန္လည္လွည့္ၾကည့္မိ၏။ ထိုစဥ္ ေဗာဓိပင္ ေလွကားေစာင္းတန္းမွ အေနာက္တိုင္းသား ရဟန္းတစ္ပါး ဆင္းလာသည္ကို အမွတ္မ ထင္ ေတြ႔လိုက္မိသည္။


( ၃ )
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ မဟာေစတီရိွရာသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရင္း .... ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး မဟာေစတီႏွင့္ ေကာင္းကင္ ျပာလဲ့လဲ့ .... စိတ္ထဲတြင္ၾကည္လင္သြား သလို ခံစားမိသည္။ မဟာေစတီမုခ္ဦးမွာ ဖိနပ္ခြ်တ္ခဲ့ရင္း ေစတီဝင္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ မိမိေနာက္မွ “ဘေႏၲ” ဟု တိုးတုိးဖြဖြ လွမ္းေခၚလိုက္သလို ၾကားမိသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ အေနာက္တိုင္းသား ရဟန္းက မိမိကို ေခၚေနျခင္းျဖစ္၏။ “ဘေႏၲ” ဟု ျပန္ထူးရင္း အျပံဳးနဲ႔ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္မိသည္။ သူက သူ႔နာမည္ “ရတန” ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္သည္။ မိမိလည္း မိမိနာမည္ကို မိတ္ဆက္ေပးမိသည္။

အာ႐ံုခံတန္ေဆာင္း အပ်က္တစ္ခုမွာ ထိုင္ရင္း မဟာေစတီကိုၾကည့္ကာ ႏွစ္ဦးသား စကားေျပာေနမိၾကသည္။ အမဲေရာင္ ဆင္ေတြက အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ထဲတြင္ လြင့္ေမ်ာေနသည့္ ျဖဴေဖြးေဖြး မဟာေစတီႀကီးကို ထမ္းထားသည့္ဟန္ စိတ္ထဲတြင္ႂကြတက္လာ၏။ စိန္ဖူးေတာ္ကို အာ႐ံုစိုက္ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ အာ႐ံုခံတန္ေဆာင္းမွ ဆင္းကာ ႏွစ္ေယာက္သား မဟာေစတီရင္ျပင္ဘက္သို႔ ကူးလာၾကရင္း .... ဘုရားေပၚတြင္ လက္အုပ္မ်ား ခ်ီ၍ ဂါထာမႏၲာန္မ်ား ရြတ္ဖတ္ေနၾကေသာ သူမ်ားကို ေတြ႕ၾကရသည္။ မိမိလည္း ထိုသူမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ မဟာေစတီကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ျဖစ္ေနမိသည္။


( ၄ )
ဘိကၡဳ “ရတန” က မိမိကို လက္ဟန္ျပ၍ မဟာေစတီႀကီး၏ ေျမာက္ဘက္သို႔ ေျခဦးတည့္သြားသည္။ မိမိလည္း သူ႔ေနာက္သို႔ တေျဖးေျဖးလိုက္လာခဲ့ရင္း .... မိမိ၏ နားထဲတြင္ ရြတ္ဖတ္သံမ်ား၊ မ်က္စိထဲမွာ လႈပ္ရြေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ၾကားလိုက္ျမင္လိုက္ ပလံုစီေနသည္။ သူက ေစတီႀကီး၏ ျဖဴေဖြးေဖြး အဝန္းအဝိုင္းႀကီးကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မိမိလည္း သူၾကည့္ရာသို႔ ရပ္၍ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သူက စကားစတင္ဆိုလိုက္၏။ မိမိကား အျပာေရာင္ေနာက္ခံထဲက ျဖဴေဖြးေဖြး မဟာေစတီႀကီးကို ေငးလ်က္ နားစြင့္ေနသည္။


( ၅ )
ေစတီဆိုတဲ့စကား “သခၤ်ဳိင္း” ဆိုၿပီးေတာ့လည္း အနက္ထြက္ေသးတယ္။ အႏုရာဓပုရမွာရိွတဲ့ ေစတီေတြဟာ ေဂါတမဗုဒၶရဲ႕ သြားေတာ္၊ ဆံေတာ္၊ ဓာတ္ေတာ္တို႔ အျမတ္တႏိုးထားသိုရာ သခ်ဳႋင္းမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ အီဂ်စ္မွာရိွတဲ့ ပိရမစ္မ်ားဟာလည္း သခ်ဳႋင္းေတြျဖစ္ေၾကာင္း သူေျပာေနသည္။ သူက စကားေျပာရင္း ေကာင္းကင္ျပင္ထဲတြင္ ေတာင္ဘက္သို႔ပ်ံသြားေသာ ငွက္တစ္အုပ္ႏွင့္ ေျမာက္အရပ္သို႔ ျပန္သြားေသာ ငွက္တစ္အုပ္ကို ၾကည့္ေနရင္း .... ရည္ရြယ္ရာ ပန္းတိုင္ကေတာ့ မတူၾကဘူးေပါ့ဟု စကားဆက္သည္။ အဲဒီ ပိရမစ္ သခ်ဳႋင္းႀကီးေတြဟာ အီဂ်စ္ဘုရင္ ဖာ႐ိုမ်ား(Pharaohs) နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕အေဆာင္အေယာင္ ပစၥည္းေတြ ျမွဳပ္ႏွံရာအေဆာင္အအံုႀကီးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ေစတီမွာ ထားသို ျမွဳပ္ႏွံျခင္းနဲ႔ ပိရမစ္မွာ ထားသို႔ျမွဳပ္ႏွံျခင္းတို႔ မတူပံု ၊ ထားသိုျခင္းရည္ရြယ္ခ်က္မတူပံု၊ ျမွဳပ္ႏွံထားသိုရင္း အေဆာက္အအံု တည္ေဆာက္ျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ျခင္း မတူပံုတို႔ကို သူေျပာေနသည္။ အႏုရာဓပုရျမိဳ႕ရိွ ေစတီတို႔ ေနာက္ကြယ္မွ လူ႔ဘဝအျမင္ ေလာကအျမင္နဲ႔ ပိရမစ္တို႔ေနာက္ကြယ္မွ လူ႔ဘဝအျမင္ ေလာကအျမင္ေတြကို သူႏႈိင္းယွဥ္ျပေနသည္။

အီဂ်စ္တို႔၏ ပိရမစ္မ်ားေနာက္ကြယ္၌ “လူေသလွ်င္ လူျပန္၍ ျဖစ္သည္” ဟု ယံုၾကည္ခ်က္ရိွၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေသသူရဲ႕ အေလာင္းဟာ ပ်က္စီးပုပ္ေဆြးျခင္း မရိွေစရ။ ဒါေၾကာင့္ မပ်က္စီးေအာင္ မံမီ (Mummy) ျပဳလုပ္ၿပီး ေဆးစီရင္ၾကတယ္။ အရင္ဘဝေဟာင္းက အေဆာင္အေယာင္ေတြကို လူျပန္ျဖစ္တဲ့အခါ ျပန္လည္ ရရိွဖို႔အတြက္ အေလာင္းျမွဳပ္ႏွံရာမွာ တပါတည္းထည့္သြင္းလိုက္ၾကတယ္” ဟုဆိုကာ အသက္ကိုျပင္းျပင္းရွဴရင္း စကားခဏရပ္လိုက္၏။ အဲဒီေနာက္ မဟာေစတီႀကီးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း သူက “ေစတီေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ - ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုးကြယ္ရာ ဝါဒရိွတယ္။ ဒီေနရာမွာ လူသားရဲ႕ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ေစတနာ၊ ဉာဏ္ပညာ၊ ဝိရိယစြမ္းအားေတြကို အားကိုးျခင္းကို ဆိုလိုတယ္။”

ေစတီေပၚတြင္ လွဴဒါန္းထားေသာၾကာပန္းမ်ားကို လုစားေနတဲ့ ေမ်ာက္တစ္အုပ္ကိုၾကည့္ရင္း လွည့္လည္ရြတ္ဖတ္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးကို ေတြ႔မိသည္။ ဘိကၡဳ ရတန က ရြတ္ဖတ္ေနသူေတြရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေတြကိုၾကည့္ရင္း .... “ ေဂါတမ ဗုဒၶဟာ ဘဝလြတ္ေျမာက္ဖို႔ အတြက္ ရြတ္ဖတ္ျခင္းကို ျပဳလုပ္ခဲ့သလား” ေကာက္ခါငင္ကာ ေမးလိုက္သည္။ မိမိမၾကားသလို မိမိေျခဖ်ားေတြကို ငံု႔ၾကည့္ေနမိသည္။ အေတြးေတြက က်မ္းစာအုပ္မ်ားကို လွမ္ေလွာေနခဲ့သည္။ အေျဖေပးဖို႔အတြက္ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္။ သူက ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြဟာ လမ္းစဥ္ေကာင္းတစ္ခုကို ခ်ဥ္းကပ္မိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းေပၚကေန မသြားသလိုပဲဟု သူေရရြတ္ေနသည္။

ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြဟာ ပါဠိ၊ သကၠတ၊ တိဗက္၊ တ႐ုတ္၊ သီဟိုဠ္၊ ထိုင္း စသည္အားျဖင့္ ဘာသာစကား အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ရိွၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြက ေျပာဆိုၾကတယ္။ ဒီလိုရြတ္ဖတ္ျခင္းဟာ ကုသိုလ္ျဖစ္တယ္။ စိတ္စြမ္းအားေတြကို ျဖစ္ေစတယ္။ လာဘ္လာဘေတြ ေပါမ်ားေစတယ္တဲ့။ ဘဝလြတ္ေျမာက္မႈကို ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တဲ့ ဗုဒၶအျဖစ္ကို သတိမရခဲ့ေလသလား။ ေမးခြန္းက သူ႔ကိုေမးေနတာလား မိမိကိုေမးေနတာလား မေဝခြဲႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ သူက တခ်ဳိ႕လူေတြဟာ သူတို႔ရြတ္ေနတဲ့ က်မ္းဂန္စားသာေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို နားမလည္ရင္ ေနပေစ၊ အဲဒီစာသားေတြကို ရြတ္ေနရင္ ကုသိုလ္ရမယ္လို႔ ထင္မွတ္ေနၾကတယ္။ အဓိပၸာယ္မသိဘဲ ရြတ္ဖတ္ေနတဲ့ က်မ္းဂန္စာသားေတြထဲမွာ magical power ေတြ ရိွေနမယ္လို႔ သူတို႔ ထင္ၾကတယ္။ သူတို႔ ဘဝမွာ က်င့္သံုးလက္ခံ လိုက္နာရမယ့္ ဗုဒၶရဲ႕ အၾကံျပဳခ်က္နဲ႔ နည္းစနစ္ေတြကို မက်င့္ေဆာင္ၾကပဲ ဘာျဖစ္လို႔မ်ားရြတ္ဖတ္ေနၾကသလဲ။ လုပ္ငန္းစဥ္ သေဘာကို နားလည္ျခင္းနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္မွာ တိတိက်က် လုပ္ေဆာင္တတ္ဖို႔က အဓိက မက်လို႔လား။ သူက ေမးခြန္းေတြနဲ႔ စကားေတြကို မရပ္မနား ေျပာေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူက ဥပမာတစ္ခု ဆိုေလသည္ က်ဳပ္တို႔ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ဟင္းခ်က္နည္း လမ္းညႊန္စာအုပ္ထဲက စာသားေတြကို ပါတဲ့အတိုင္း ရြတ္ဖတ္ေန႐ံုနဲ႔ ဟင္းေကာင္းတစ္ခြက္ဟာ အလိုလို ျဖစ္မလာႏိုင္သလိုေပါ့၊ အဓိပၸာယ္ကို နားလည္တယ္ထားဦး ကိုယ္တိုင္ ဟင္းခ်က္စရာေတြကို မျပင္မဆင္ မခ်က္မျပဳတ္ပဲနဲ႔ေတာ့ နားလည္မႈဟာ နားလည္မႈ အဆင့္ပဲ ရိွေနမွာပဲဟု သူက ဗုဒၶရင္ဘတ္တြင္ ပြင့္ဖူးခဲ့ေသာ ၾကာပြင့္ကို လက္ညွဳိး ညႊန္ျပသလို အတိအလင္းေျပာဆိုေနသည္။

သူက ေျခေခ်ာင္းေတြကို ငံု႔ၾကည့္ရင္း ဗုဒၶဟာ ဓမၼဖိနပ္ကို စီးၿပီး အခက္အခဲဆံုး လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တယ္။ တကယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔တေတြဟာ ဗုဒၶစီးခဲ့တဲ့ ဓမၼဖိနပ္ကိုစီး၊ ဗုဒၶေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းကို ေလွ်ာက္၊ ဗုဒၶေရာက္ခဲ့ၿပီးျဖစ္တ့ဲ ပန္းတိုင္ကို အေရာက္သြားရမွာ မဟုတ္ေပဘူးလား။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕လူေတြဟာ ဗုဒၶစီးခဲ့တဲ့ ဖိနပ္၊ ဗုဒၶေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္း၊ ဗုဒၶေရာက္ခဲ့တဲ့ ပန္းတိုင္အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ က်မ္းဂန္ေတြကို ရြတ္ဖတ္ေန႐ံုအဆင့္သာ ရိွၾကေသးတယ္။ သူ႔ စကားသံေတြထဲမွာ က႐ုဏာမိုးေတြ ေစြေနသလိုပါပဲ။ ရြတ္ဖတ္ေနသူေတြကေတာ့ ရြတ္ဖတ္တံုးပါပဲ။ မရြတ္ဖတ္ပဲ နားလည္ေအာင္ လုပ္ၿပီး လမ္းဆံုးေအာင္ ေလွ်ာက္သြားတဲ့လူေတြလဲ ရိွေနဦးမွာပါ။ သူ႔စကားေတြကို မွတ္သားရင္း သစ္ပင္ကိုင္းဖ်ားမွာ ၿငိမ္သက္စြာအနားယူေနတဲ့ ငွက္အုပ္ႀကီးကို သတိျပဳမိသည္။

ေနေစာင္းခဲ့ၿပီ ... သူက ကႏၵီဘက္ကို ျပန္ရဦးမည္ဆိုကာ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါသြားသည္။ မိမိလည္း ၾကာကန္ဘက္ထြက္လာခဲ့သည္။ ကန္ေဘာင္လမ္းေလးေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မိမိရဲ႕ ဖိနပ္နဲ႔ လမ္းကေလးအေၾကာင္း ေတြးေနမိသည္။ ထိုညက အႏုရာဓပုရ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ အေတြးမ်ားနဲ႔ ညဥ့္နက္ကာ မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ မနက္ မိုးလင္းေတာ့ ေနေရာင္ျခည္က မိမိကို ပုတ္ႏႈိးလိုက္ေလေတာ့သည္။ ။

.......................................................

— with Naing Aung Kyaw.